ഏതൊരു വസ്തുവിന്റെയും പ്രക്രിയയുടേയും കാലാനുസൃതമായ മാറ്റമെന്നത് സര്വ്വസാധാരണമാണ്. ചരിത്രത്തിലങ്ങോളമിങ്ങോളം ഉയര്ന്നുവന്നിട്ടുള്ള എല്ലാ സംസ്കൃതികളും, പഴയ ഏതോ ചില സംസ്കൃതികളുടെ പുനരാവിഷ്കരണമാണെന്നു കാണാന് സാധിക്കും. ഇത്തരം പുനരാവിഷ്കരണങ്ങള്ക്കും സംസ്കാരങ്ങളുടെ രൂപാന്തരങ്ങള്ക്കും പലപ്പോഴും അടിസ്ഥാനമായി വര്ത്തിക്കാറുള്ളത് ഭൗതികതയിലധിഷ്തിതമായ മനുഷ്യചിന്തകളാണ്. അതിരുകളിഷ്ടപ്പെടാത്ത സ്വാതന്ത്ര്യവാദവും അന്ധമായ ഭൗതികപ്രമത്തതയും പലപ്പോഴും ഇത്തരം രൂപാന്തരങ്ങള്ക്ക് പ്രചോദനമാകുന്ന പ്രധാന ഘടങ്ങളാണ്. ചരിത്രത്തില് ഇത്തരം പുനരാവിഷ്കരങ്ങളുടെ പല ഘട്ടങ്ങളിലും ധാര്മികതയും സദാചാരവും വായനാവിധേയമാക്കാറില്ല. പുനരാവിഷ്കരണങ്ങള് പലതും അനാത്മവാദത്തിലധിഷ്ഠിതമാകുമ്പോള്, അവിടെ സദാചാരവും ധാര്മികവും സംബന്ധിച്ച വാദങ്ങള്ക്ക് സൈദ്ധാന്തികമായ ശാക്തീകരണം ലഭിക്കുന്നില്ല എന്നതാണ് സത്യം. അതുകൊണ്ട് തന്നെ മനുഷ്യജീവിതത്തിലെ അരാജകത്വം, അധര്മ്മം, മൂല്യച്ച്യുതി എന്നിത്യാദി ആധികള്ക്ക് വില കല്പ്പിക്കപ്പെടാതെ പോകുന്നു.